حب الحسین

خسته از کابینت تکانی نابهنگام، سفره پهن شد. برنج و خورشت را با قابلمه آوردم، ترشی را با شیشه، ته مانده ماست را با دبه و یک شیشه کوچک آب؛ بی لیوان برای سر کشیدن! 

یا کریم ها پشت شیشه قشقر به پا کرده اند، کار ساختمان روبرویی تمام شده و خورشید بانو آخرین تارهای زلفش را جمع می کند زیر چارقد گل گلی.

گوشی را بر می دارم تا از سفره به این آراسته گی عکس بگیرم. ” دستت طلا دختر، با سلیقه کی بودی آخه تووووو… “.

 جمله ای معروف جلوی چشمم قدم رو می کند : ” بخورید، بیاشامید اما استوری نکنید!! “

بی خیال اینستا، بسم الله… چقدر اینطوری غذا خوردن می چسبد، البته فقط در تنهایی!!

‍ عیدانه

امان از روزی که عده ای منور الفکر کاسه داغ تر از آش شوند! همان ها که دمِ درِ همه مناسبت های مذهبی ایستاده اند تا ابراز اندام نمایند.

_” چطوری دلتون میاد گوسفند بیچاره رو سر ببرید بخورید، اینم شد عید؟!”

دلم می خواهد وسط صبحانه دلپذیرشان مثل پیام بازرگانی از راه برسم و بگویم:

_” واه واه واه…. خدایا خدایا… مرغ بینوا با هزار امید تخم گذاشته، آرزو داره جوجه شو تو لباس دامادی ببینه، چطور دلتون میاد بخوریدش، اونم عسلی!!! “

باشد که رستگار شویم?

#معصومه_رضوی

امروز به اندازه پنج مشماع کمتر، حواسم به محیط زیست بود. دختربچه که بودم مادر برایم یک زنبیل کوچکِ پلاستیکی خریده بود. از همان ها که قرمز و بزرگش را داشت. باهم می رفتیم بقّالی، سطل های ماست قد و نیم قد، بی مارک، بی نشان، ردیف نشسته بودند توی یخچال، به عمق پنج سانتی متر تا زیر پوسته هم، سر می بستند!

خریدها را تو سبد می چیدیم، بعضی هایش را هم فروشنده می گذاشت تو پاکت های کاغذی. هنوز خبری از “بحران محیط زیست”  نبود؛ اما به شدت اهل مراعات بودیم.

امروز به رسم آن وقت ها، ساک پارچه ای برداشتم و رفتم خرید. کلم و هویج و فلفل دلمه ای ها را با حوصله توی ساک می گذاشتم. فروشنده با تعجب وسایل را برایم آماده می کرد. لابُد به گمانش با اولین پرواز از امین آباد آمده بودم! 

من اما ترجیح می دهم به اولین پلاستیک های ساخته شده دست بشر فکر کنم که هنوز در طبیعت جولان می دهند.

بیاید فرهنگ های خوبِ قدیمیمان را دوباره احیا کنیم. این خودش یک جور سبک زندگی ست.

#معصومه_رضوی

اخبار می گفت مردم العیاضیه عراق، از مردم و رهبر ایران تشکر کردند، در جنگ کنار کسی بمانی و یاری اش کنی خیلی مهم است، دلش گرم می شود، زن و بچه اش خوشحال می شوند، خستگی امانش را نمی برد، آسمان به چشمش سیاه نمی شود..

هل من ناصرت، حسین، آتش زده بر قلبم. آدم انقدر غریب….

زنانی که خود خواسته فرزند نمی آورند در واقع خویشتن را از دانشگاه مهم خداشناسی محروم می کنند.

باید مادر شوی تا ببینی چطور رحمتت بر غضبت پیشی می گیرد. مادر باشی، کودکت سرما بخورد، با گلوی ملتهب و سرفه های دلخراش، پایش را بکند در یک کفش که همین الان بستنی می خواهم!

” نه” گفتنت دیدن دارد. زرنگ باشی در همان دیالوگ کوتاه دو حرفی، معنای صلاح و مصلحت را می فهمی. بستنی که نمی خری، هیچ! یک قاشق شربت اکسپکتورانت هم می ریزی توی حلقش. زهر هلائقی ست برای خودش! حواست جمع باشد حکمت می آموزی.

امان از آن روزی که دکتر برای دلبندت آمپول تجویز کند، سقف و دیوار درمانگاه ها شاهدند چه مقدمه ها چیده ای، وعده ها داده ای تا کودکت راضی شود روی تخت تزریقاتچی بخوابد و این رنج کوتاه را تحمل کند. 

تو باور می کنی؟!…. باور می کنی ارحم الراحمین عالم، بی مقدمه و بدون تمهیدات لازم میان رنج های خُرد و کلان روزگار، رهایت کرده باشد.

من یقین دارم بی تاب است، هی می آید از لایِ درِ نیمه باز دنیا به تو نگاه می کند، دلداری ات می دهد؛ “آرام باش… چیزی نیست… تمام شد. یک کمِ دیگر صبر کنی، از این رنج راحت می شوی، بعدش برایت چنین و چنان می کنم.”

اما سیمرغ دردناک ترین لحظه مادری می رسد به وقتی که کودکت در گوشِ مهمان چیزی بگوید و مهمان به او پولی بدهد. آتش می گیری، با خودت کلنجار می روی، دو دو تا چهار تا می کنی، “من که همه نیازهایش را برطرف می کنم، چرا آبرویم را برد، به غیر توجه نشان داد". واژه غیر را که از ذهن می گذرانی غیرت اللهی خدا را بخاطر آور.

این ها همه خداشناسی ست، توحید است. کافی ست مادری را تجربه کنی تا برایت ملموس تر شوند.

#معصومه_رضوی