حب الحسین

خسته از کابینت تکانی نابهنگام، سفره پهن شد. برنج و خورشت را با قابلمه آوردم، ترشی را با شیشه، ته مانده ماست را با دبه و یک شیشه کوچک آب؛ بی لیوان برای سر کشیدن! 

یا کریم ها پشت شیشه قشقر به پا کرده اند، کار ساختمان روبرویی تمام شده و خورشید بانو آخرین تارهای زلفش را جمع می کند زیر چارقد گل گلی.

گوشی را بر می دارم تا از سفره به این آراسته گی عکس بگیرم. ” دستت طلا دختر، با سلیقه کی بودی آخه تووووو… “.

 جمله ای معروف جلوی چشمم قدم رو می کند : ” بخورید، بیاشامید اما استوری نکنید!! “

بی خیال اینستا، بسم الله… چقدر اینطوری غذا خوردن می چسبد، البته فقط در تنهایی!!

‍ عیدانه

امان از روزی که عده ای منور الفکر کاسه داغ تر از آش شوند! همان ها که دمِ درِ همه مناسبت های مذهبی ایستاده اند تا ابراز اندام نمایند.

_” چطوری دلتون میاد گوسفند بیچاره رو سر ببرید بخورید، اینم شد عید؟!”

دلم می خواهد وسط صبحانه دلپذیرشان مثل پیام بازرگانی از راه برسم و بگویم:

_” واه واه واه…. خدایا خدایا… مرغ بینوا با هزار امید تخم گذاشته، آرزو داره جوجه شو تو لباس دامادی ببینه، چطور دلتون میاد بخوریدش، اونم عسلی!!! “

باشد که رستگار شویم?

#معصومه_رضوی